Zespół cieśni nadgarstka a trening na siłowni

28 czerwca 2018
Kinga Tobała
Trening
0 Comments

Trening na siłowni w ogromnym stopniu obciąża organizm. Wpływa na pracę i kondycję narządów wewnętrznych człowieka, jak i całego aparatu ruchu. Zespół cieśni nadgarstka jest coraz częściej występującym schorzeniem neurologicznym u ćwiczących. Ale na problemy z utrzymaniem siły chwytu narażone są zarówno osoby wykonujące pracę biurową, jak i kulturyści. Skąd bierze się zespół cieśni nadgarstka? Jaki ma wpływ na trening na siłowni? Co zrobić by uchronić się przed tym schorzeniem?

Spis treści zwiń

1) Czym jest zespół cieśni nadgarstka?

1.1) Przyczyny

1.2) Objawy

1.3) Rozpoznanie

2) Zespół cieśni nadgarstka – leczenie

3) Zespół cieśni nadgarstka a trening na siłowni

Czym jest zespół cieśni nadgarstka?

Zespół cieśni nadgarstka stanowi najczęstszą neuropatię uciskową. Co to oznacza? To ból spowodowany nadmiernym i długotrwałym uciskiem nerwu przyśrodkowego, którego miejsce leży w kanale nadgarstka.

Problem pojawia się z powodu zwężenia jego światła, co jest wynikiem zapalenia samego nerwu bądź tkanek go otaczających.
Nacisk na nerw jest przyczyną jego zmniejszonego odżywienia i uniemożliwienia swobodnego przepływu krwi. W rezultacie dochodzi do jeszcze większych obrzęków i pojawienia się dolegliwości bólowych.
Co ciekawe – opuszczenie rąk z łóżka po przebudzeniu w nocy jest w stanie uśmierzyć ból.

Przyczyny

Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka są dość rozległe i mogą się kumulować. Na ucisk nerwu ma wpływ:

długotrwałe wykonywanie jednostajnych ruchów,
używanie urządzeń wibrujących w pracy,
długotrwałe ułożenie nadgarstków w nieprawidłowej pozycji (na myszce bądź klawiaturze komputera),
przeciążenia stawu,
zwichnięcia i inne urazy,
nieprawidłowy chwyt gryfu podczas treningu,
choroby ogólnoustrojowe np. reumatoidalne zapalenie stawów i cukrzyca; zmiany hormonalne.

Schorzenie popularnie występuje wśród osób stawiających na dyscypliny siłowe, wykonujących jednostajną pracę fizyczną, a także pracowników biurowych. Jego częstotliwość występowania to nawet 10% populacji kobiet i około 5% mężczyzn.

Objawy

Objawy zespołu cieśni nadgarstka początkowo są łagodne, by z czasem w coraz większym stopniu utrudniać codzienne funkcjonowanie. Podczas rozwoju schorzenia występuje:

ból nadgarstka podczas wykonywania czynności w jego zgięciu,
drętwienie i mrowienie odczuwalne szczególnie w palcu serdecznym, środkowym i wskazującym.

Z czasem dolegliwości pojawiają się nie tylko nocą, ale i podczas wykonywania codziennych czynności. Rozwój zespołu cieśni nadgarstka wiąże się ze stopniową utratą czucia, wykonania mocnego uchwytu,czy nawet niemożnością uściśnięcia dłoni.

Rozpoznanie

Rozpoznanie zespołu cieśni nadgarstka oparte jest na wykonaniu dwóch testów.

Test Phalena – badanie polega na wsparciu łokci o blat stołu i swobodnym ich zwisie. Jeśli w ciągu minuty wystąpi skurcz i drętwienie, jest to przesłanka do postawienia diagnozy.
Test Tinela – w trakcie opukiwania stawu w okolicy nerwu przyśrodkowego, może wystąpić zarówno drętwienie, jak i nadmierne, nieprzyjemne odczucia. Test określany jest jako dodatni i stanowi podstawę do diagnozy schorzenia.

Do rozpoznania cieśni nadgarstka wykorzystuje się także zdjęcia RTG, rzadziej badania określające zdolność przewodzenia nerwu ENG.

Zespół cieśni nadgarstka – leczenie

Sposoby leczenia cieśni nadgarstka uzależnione są od postępów, jakie udało się poczynić schorzeniu. W początkowej fazie wystarczające mogą okazać się ćwiczenia na zespół cieśni nadgarstka. Te obejmują ćwiczenia rozciągające mające na celu dokrwienie poszczególnych obszarów:

przy wyciągniętych, prostych rękach odgina się nadgarstki z prostymi palcami w górę i w dół;
podobne ćwiczenie wykonuje się z zaciśniętymi pięściami;

Ruchy należy wykonywać zarówno przy rękach wyprostowanych, jak i zgiętych w stawie łokciowym. Jak jeszcze można sobie radzić? Leczenie domowe zespołu cieśni nadgarstka odbywa się przy założeniu ortezy na noc. Dobrą metodą jest także stosowanie techniki tapingu w okolicy stawów. Ma on na celu utrzymanie ich w neutralnej pozycji i umożliwienie jak najszerszego otwarcia kanału w którym leży nerw. Jeśli jednak ćwiczenia nie przynoszą efektów, konieczne jest stosowanie zastrzyków kortykosteroidowych, a także wykonanie zabiegu chirurgicznego.